Dawny cmentarz wiejski Nowej Wsi Królewskiej (d. Kőniglich Neudorf, od 1930 r. Bolko), włączonej do Opola w 1955 roku. Założony na początku XX wieku, po erygowaniu parafii w Nowej Wsi Królewskiej, co miało miejsce w 1901. Był to drugi cmentarz w tej wsi, pierwszy, starszy mieścił się u zbiegu dzisiejszych ulic Solskiego i Al. Przyjaźni.
Cmentarz sporych rozmiarów, założony na planie trapezu, główną oś wyznacza aleja prowadząca od wejścia do kaplicy, po bokach dwie równoległe duże aleje. Cmentarz początkowo rozciągał się tylko do linii kaplicy, w latach 30./40. Powiększony został do linii torów kolejowych przebiegających za cmentarzem. Kaplica wybudowana w roku 1902, odbudowana po pożarze w 2009 roku.
Na cmentarzu spoczywają mieszkańcy Nowej Wsi Królewskiej, groby w większości są powojenne. Wśród kilkudziesięciu przedwojennych przedwojennych, przeważają pochówki z lat 20. i 30. XX wieku z kamiennymi pomnikami. Odnajdziemy także kilka drewnianych krzyży o dość bogatej dekoracji snycerskiej.
W pobliżu kaplicy, nieopodal częściowo zachowanego okazałego grobowca nieokreślonej rodziny urządzono małe lapidarium z zachowanymi starymi nagrobkami. Najstarszy pochodzi z roku powstania cmentarza – 1901.
W głównej alei wiodącej do kaplicy miejsce wiecznego spoczynku znalazło trzech proboszczów tutejszej parafii pod wezwaniem matki Boskiej Nieustającej Pomocy: ks. Ernest Blasky (1878-1943), proboszcz w latach 1931-43; ks. Paweł Kałuża (1930-90), proboszcz w latach 1964-83 i ks. Józef Rugor (1930- 2015), proboszcz w latach 1983-2005. Spoczywa tu też ks. dr Alfred Pashon (1929-2002), długoletni proboszcz parafii św. Apostołów Andrzeja i Jakuba w Pawłowiczkach, autor opracowań historycznych dotyczących tej miejscowości.
Na cmentarzu zaznaczono także miejsce pochówku Franziski Schwierz (1855-1934). Tablica (na grobie innej osoby) w dwóch językach, polskim i niemieckim, głosi: „Tu spoczywa fundatorka naszego kościoła”.
Pośród grobów mieszkańców Nowej Wsi Królewskiej, o charakterystycznych nazwiskach, m.in.: Kurpiers, Schwierz, Galgon, znajdujemy także mogiłę miejscowego nauczyciela, organisty i założyciel chóru parafialnego Albert Scholza (zm. 1946) i Pawła Ochoty – lotnika, który zginał tragicznie w 1918 roku. Wiele mogił kryje szczątki zamieszkałych tu po 1945 roku osób przesiedlonych z dawnych kresów wschodnich.
Są także pochówki żołnierzy – pod charakterystyczną żeliwna tabliczką z danymi dotyczącymi zmarłego i jego przydziały służbowego, zwieńczoną krzyżem żelaznym kryją się szczątki żołnierza poległego w I wojnie światowej, znajdujemy także zbiorową mogiłę 29 żołnierzy niemieckich poległych w 1945 roku.
Cmentarz przy Zielonej jest użytkowany od początku XX wieku, ale warto dodać, że badania archeologiczne prowadzone w bezpośrednim sąsiedztwie cmentarza ujawniły znacznie starsze pochówki. W roku 2000 pod powierzchnią ulicy Zielonej odkryto cmentarzysko złożone z 30 grobów. Były to pochówki jamowe (w większości) oraz popielnicowe i popielnicowo-jamowe. Pochodziły one z ostatnich okresów epoki brązu i początku epoki żelaza czyli ok. 1000-650 r. p.n.e. W grobach, oprócz kości zmarłych czy spalonych szczątków, znaleziono naczynia w jakie wyposażano zmarłych, a także inne przedmioty (szpile, grzechotki, a nawet jeden kościany guzik).